برای کشورهای بزرگ صنعتی این موضوع مطرح بود که چگونه می‌توان بر مشکلات غلبه کرد. ژیسکاردستین، رئیس جمهور وقت فرانسه و هلموت اشمیت، صدر اعظم آن هنگام آلمان غلبه بر بحران را در راه‌کاری بین‌المللی دیدند و این ایده را پی گرفتند.
دیدار سالانه
اولین کنفرانس اقتصاد جهانی سال ۱۹۷۵ در قصر رامبولیه پاریس برپا شد. پس از آن چنین دیدارهایی سالانه تکرار شدند و هر سال یکی از اعضای این گروه میزبانی اجلاس را که همیشه در ماه مه یا ژوئن برگزار می‌شدند بر عهده گرفت.
هدف از این نشست‌ها در آغاز شور و مشورت درباره مسائل روز راهبردهای اقتصادی جهان درمیان جمعی کوچک بود. شرکت‌کنندگان در اولین اجلاس، سران کشورهای فرانسه، آلمان، انگلیس، ایتالیا، ژاپن و آمریکا بودند.
در سال ۱۹۷۶ با پیوستن کانادا به جمع کشورهای عضو، این گروه به گروه ۷ (G7)تبدیل شد. در پایان جنگ سرد در سال ۱۹۸۹ روسیه خواستار پیوستن به این گروه شد.
پذیرش روسیه در این گروه رفته رفته انجام شد و ۹ سال بعد در سال ۱۹۹۸ این کشور به عضویت رسمی گروه در آمد. در سال ۲۰۰۶ روسیه برای اولین بار ریاست گروه ۸ را بر عهده گرفت و اجلاس سالانه گروه ۸ در سن پترزبورگ برگزار شد.
گروه هشت یک عضو دیگر هم دارد و در حقیقت می‌توان حتی از گروه ۹ هم سخن گفت. چرا که از سال ۱۹۸۱ رئیس کمیسیون اروپا هم در این اجلاس شرکت می‌کند.
از سوی دیگر گروه ۷ بدون روسیه کماکان به موازات گروه ۸ وجود دارد زیرا مسکو هنوز به همه نهادهای زیر نظر گروه ۸ از جمله رایزنی‌های اقتصادی که گاهی بدون شرکت روسیه انجام می‌گیرند راه نیافته است.
نهادی فاقد وجاهت بین‌المللی
اولین کنفرانس اقتصاد جهانی بسیار غیررسمی بود. در ضمن گفت‌وگوهای شبانه در کنار شومینه، سران کشورهای عضو شرکت کننده در دیدار به مزیت امکان تبادل نظر مستقیم در باره مسائل مهم پی بردند.
اجلاس گروه ۸ نهادی بین‌المللی نیست. گروه ۸ فاقد سازمان مدیریتی است و قطعنامه‌های این اجلاس الزام‌آور نیست. اجلاس سالانه همیشه از سوی کشور میزبان سازماندهی می‌شوند و کشور میزبان ریاست اجلاس را بر عهده می‌گیرد.
روح از دست رفته رامبولیه
در سال‌های آغازین نشست سران، گفت‌گوها درباره مسائل مالی و موضوعات مربوط به سیاست ارزی کانون این دیدارها را تشکیل می‌دادند. در دهه ۸۰ مسائل سیاست امنیتی بیشتر در کانون توجه قرار گرفتند.
از سوی دیگرمسائل مبرم روز مانند حمله اتحاد شوروی سابق به افغانستان یا فاجعه چرنوبیل احساس نیاز به همکاری را تشدید کردند.
روح رامبولیه- گفت‌وگوهای غیر رسمی در جمعی کوچک- در سایه سازماندهی نشست‌های بزرگ به فراموشی سپرده شد. هماهنگ کردن موضوع‌های گوناگون رفته رفته پیچیده‌تر شد.
امروزه نه تنها سران کشورها با یکدیگر دیدار می‌کنند بلکه وزرای کشورهای عضو هم پیرامون مسائل گوناگون به بحث و گفت‌‌وگو می‌نشینند.
اقتصاد دیگر موضوع اصلی مذاکرات نیست بلکه در کنار آن به موضوع‌هایی دیگر مانند تغییرات جوی یا توریسم بین‌المللی هم پرداخته می‌شود.
